Meer dan drie maanden heeft het geduurd!
Al die tijd gewacht op mooi weer om eindelijk weer buiten te kunnen tekenen.
Verleden week begon het lekkere weer.
Ook afgelopen zaterdagmiddag was het prachtig weer en besloot ik nog even snel naar het centrum te gaan.
Dit om diverse kraampjes met kunstwerken op de jaarlijks terugkerende Art Explosion te kunnen bekijken.
Onderweg reed ik met mijn fiets ook nog even langs de Verkoopfabriek. De voordeuren stonden open en dus is het ook daar binnenkort weer heerlijk vertoeven met mijn tekenspullen op de woensdagmiddag.
Behalve mooie kunstwerken, leuke gesprekken en ontmoetingen met medekunstenaars en bekenden, was er één kraampje wat mijn speciale aandacht trok.
De kunstobjecten hadden geen prijsjes maar hier en daar stonden een paar bordjes met de tekst dat de klant zelf kon bepalen wat hij/zij wilde geven voor een kunstwerk!
Ongelofelijk... niet alleen vanwege het feit dat dit in onze huidige wereld een ongewone manier van verkopen is, maar ook omdat ik een paar dagen daarvoor zélf ook met die gedachten heb rond gelopen en mijzelf had afgevraagd of dit zou 'kunnen werken'. En met dit laatste bedoel ik natuurlijk of ik dat stukje vertrouwen aan een klant kan overlaten en het uiteindelijk ook genoeg zou opleveren om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien.
Wat een bevrijding zou dit kunnen betekenen!
En ik zou nóg meer mensen blijer en gelukkiger kunnen maken.
In de laatste jaren heb ik ondervonden dat de door mijzelf vastgestelde bedragen door iedereen verschillend werd ervaren. Wat de één ervaart als "mmmm .... best wel een bedrag" vindt de ander weer "ohhhhh .... ik dacht dat het veel duurder zou zijn". Het heeft me aan het denken gezet en uiteindelijk doen besluiten om deze manier van 'verkoop' te gaan proberen.
Al die tijd gewacht op mooi weer om eindelijk weer buiten te kunnen tekenen.
Verleden week begon het lekkere weer.
Ook afgelopen zaterdagmiddag was het prachtig weer en besloot ik nog even snel naar het centrum te gaan.
Dit om diverse kraampjes met kunstwerken op de jaarlijks terugkerende Art Explosion te kunnen bekijken.
Onderweg reed ik met mijn fiets ook nog even langs de Verkoopfabriek. De voordeuren stonden open en dus is het ook daar binnenkort weer heerlijk vertoeven met mijn tekenspullen op de woensdagmiddag.
Behalve mooie kunstwerken, leuke gesprekken en ontmoetingen met medekunstenaars en bekenden, was er één kraampje wat mijn speciale aandacht trok.
De kunstobjecten hadden geen prijsjes maar hier en daar stonden een paar bordjes met de tekst dat de klant zelf kon bepalen wat hij/zij wilde geven voor een kunstwerk!
Ongelofelijk... niet alleen vanwege het feit dat dit in onze huidige wereld een ongewone manier van verkopen is, maar ook omdat ik een paar dagen daarvoor zélf ook met die gedachten heb rond gelopen en mijzelf had afgevraagd of dit zou 'kunnen werken'. En met dit laatste bedoel ik natuurlijk of ik dat stukje vertrouwen aan een klant kan overlaten en het uiteindelijk ook genoeg zou opleveren om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien.
Wat een bevrijding zou dit kunnen betekenen!
En ik zou nóg meer mensen blijer en gelukkiger kunnen maken.
In de laatste jaren heb ik ondervonden dat de door mijzelf vastgestelde bedragen door iedereen verschillend werd ervaren. Wat de één ervaart als "mmmm .... best wel een bedrag" vindt de ander weer "ohhhhh .... ik dacht dat het veel duurder zou zijn". Het heeft me aan het denken gezet en uiteindelijk doen besluiten om deze manier van 'verkoop' te gaan proberen.
| Gistermiddag op mijn fiets er op uit gegaan en vlakbij de voorjaarsmarkt op een bankje in het centrum mijn diensten aangeboden. In de ruim twee uur dat ik daar zat heb ik enkele geïnteresseerde mensen mijn visitekaartje gegeven en twee mensen kunnen tekenen omdat ze ook tijd en zin hadden om te poseren. De eerste persoon die ik aansprak was een lief jongetje van een jaar of vier in een buggy. Hij had er wel zin in maar toen ik de vader vroeg of hij dit ook leuk zou vinden, twijfelde hij even. Hij zei dat hij nog maar x euro te besteden had en dat het vast veel duurder zou kosten. Ik legde hem mijn 'experiment' uit. Uiteindelijk vertrok hij superblij met het portret van zijn zoon in een doosje onder zijn arm. Ik kreeg van het zoontje een glimlach met twee zoenen op mijn wangen en een lief "dank u wel". Van de vader ontving ik behalve het bedrag een prachtig compliment dat hij zo ontzettend blij was met de tekening maar vond dat het vele, vele malen meer waard was dan de x euro die hij had kunnen geven. De tweede persoon die ik aansprak was een palingboer die een paar meter verderop met een kraam op de markt stond. Hij zat lekker ontspannen op het bankje en had een prachtige 'markante kop'. Ik legde hem ook mijn 'experiment' uit en hij zei "ga je gang maar". Ook hij was heel blij met het portret en wilde het graag hebben. Terwijl ik hem tekende heeft zijn partner, die eerst achter de kraam stond, snel een paar foto's gemaakt waarvan ik een paar mocht gebruiken voor dit blogverhaal(zie hiernaast het resultaat). Van de palingboer kreeg ik een bordje met heerlijke gerookte paling en .... X euro in mijn hand gedrukt met de vraag "is dit genoeg?" Ik gaf hem twee zoenen op beide wangen, glimlachte en zei "dank je wel" Wat een dag! Gegeven en zoveel gekregen.... het experiment voor vandaag is geslaagd! Een tweede experimentele fase gaat nu beginnen! |    |
RSS-feed