Afgelopen woensdag was het prachtig weer en ik had een dagje naar Artis gepland. Het leek me leuk om net als vroeger weer verschillende dieren te gaan tekenen. Ik had voor mijn verjaardag een speciaal treinkaartje gekregen waarmee ik voordelig met de trein en tram kon reizen en ook het entreekaartje was inbegrepen. Vroeger was mijn middelbare school vlakbij Artis en om die reden nam onze tekenleraar ons weleens daar naar toe tijdens de tekenles. Ik heb toen veel dieren getekend (o.a. deze bizon die hiernaast staat afgebeeld). Ook later heb ik wel verschillende dierentuinen met mijn man en kinderen bezocht. Was altijd heel leuk. Maar die dag liep het toch anders. Zo opgewekt als ik naar binnen ging ging ik niet naar buiten. Ik heb het niet zien aankomen maar ik liep rond en kon bijna niet tekenen. Onverwachts zag ik de dieren anders... niet hun uiterlijk maar hun innerlijk. Ik voelde hun verdriet en ook ik werd intens verdrietig. Deze dieren hadden levenslang. Achter tralies of glas met of zonder stroomdraad zaten ze opgesloten in vaak veel te kleine hokjes en keken mij aan. Ik kon ze niet in de ogen kijken, laat staan tekenen. Het had geen zin, ik besloot weg te gaan. Om niet voor niks zo'n lange treinreis te hebben gemaakt, besloot ik om met de tram maar ook lopend een aantal plekjes uit mijn jeugd te bezoeken en heb er toen foto's van gemaakt. Sommige panden bestonden niet meer of hadden andere eigenaren en bestemmingen. Er is zoveel veranderd! Ben ik al zo oud? In vergelijking met sommige bomen in het Vondelpark helemaal niet.Deze statige monumenten delen hun momenten en zijn de tel allang kwijt. Ze zijn nog mooier dan vroeger! |