Ze laten de ouderen letterlijk en figuurlijk ´in de kou staan´. En dit keer heb ik het niet over het huidige anti-ouderen beleid van onze regering maar onze eigen gemeenteraad in Assen.
Ze kunnen zo weinig doen... onze ouderen bedoel ik dan. En gaan er niet alleen psychisch maar ook lichamelijk aan onderdoor.

Vanwaar mijn felle kritiek opeens?

Eigenlijk is het ´de laatste druppel´ die mijn emmer deed overlopen. Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van een familielid die op zoek was naar een tweede portrettekening van zijn tante. Zij ging voorheen elke dag naar het ontmoetingscentrum voor ouderen ´in de Kloosterhof´ en ik had daar twee portrettekeningen van haar gemaakt.

Ik herinnerde me nog goed dat ik tijdens mijn bezoeken aan dit centrum eind 2012 tot en met maart 2013 vele had getekend. Toch was er maar ééntje die ik tot twee keer toe heb getekend en dat was de meer dan 90 jarige Sietske Bodewits.

Prachtig was ze...  lief, sterk, grappig maar ook scherp en zeer helder van geest en spraak. Echt elke dag was ze daar te vinden en ze had zo haar vaste ronde door de stad Assen. Eerst een lekker kopje koffie, niet al te duur,  in de Hema.
Daarna naar het bankje en de koffie van Albert Heijn een eindje verderop. En natuurlijk is het dan nog maar een klein eindje lopen naar dat bekende en zo gezellige ontmoetingsplek ´in de Kloosterhof´. In haar boodschappenkarretje nam ze altijd haar boterhammetje mee dat ze daar dan lekker kon op peuzelen. Daarna ging ze naar huis want het werd al bijna donker.

Per 1 juni kon dit niet meer want de gemeente wil geld beuren voor dit pand. Een echt goed alternatief voor de gedupeerde ouderen was er trouwens niet.
Vele ouderen vonden de Noabershop wel een goed alternatief, maar het is in dat pand nu wel erg koud zonder centrale verwarming.

Gemeente waar blijf je?!

Het ontbreken van respect, waar men altijd over zeurt, zouden juist eerst dié instanties die een voorbeeldfunctie dragen eens moeten laten zien.
Voor Sietske hoeft het sinds verleden week ook niet meer. Ze maakte zich net als vele andere ouderen erg druk om dit alles en kreeg kort daarna een beroerte.
Nu zit ze heel ongelukkig en alléén op de dementerende afdeling van de Slingenborgh. Haar neef, die altijd voor haar heeft gezorgd en dit nog steeds doet door haar elke dag daar te bezoeken, is ten einde raad.
Ook zijn voorstel voor een oplossing, waar Sietske nu gelukkiger van zou kunnen worden, wordt niet gehoord.

De overheid weet echt precies wat goed voor je is... 

Daar ben ik eindelijk weer.
Afgelopen dinsdagavond ben ik thuisgekomen.
Vol enthousiasme werd ik door mijn man en kinderen ontvangen want ze hadden me twee weken niet gezien.
Ook mijn dochter Dana (die in het buitenland woont en ik al meer dan twee jaar niet had gezien) was thuis.
Ze is voor een vakantieperiode van drie weken in Nederland.
Haar half uur portret heb ik trouwens gisteren gemaakt.
Zie hiernaast het resultaat.

Ik kwam dus moe maar wel voldaan terug van mijn missie bij mijn moeder. Mijn verblijf van twee weken en 24 uur per dag in het verpleeghuis bij mijn moeder heeft gelukkig wel veel opgeleverd. Ze is in ieder geval van de Dipiperon (AP) af en kon dus ´s nachts weer in een bed slapen.
Vele andere doelen zijn ook bereikt maar er is nog veel werk te doen. Het continueren van de positieve resultaten als ik er niet ben gaat namelijk nog niet helemaal zoals zou moeten.
Ik ben druk bezig om dit te verhelpen.

Toen ik thuis kwam ben ik wel weer meteen begonnen met tekenen. De volgende dag had ik namelijk een tekenlocatie op de zomermarkt van Assen. Het was een goede zonnige dag, met veel publiek en heel gezellig. Ik kon me even weer lekker ontspannen en met tekenen bezig zijn.
Volgende week is alweer één na de laatste zomermarkt.

Vandaag was eindelijk een mooie zonnige dag, en ik besloot een bezoek te brengen aan het Drents Museum.
De kunstwerken van de tentoonstelling ´De Sovjet Mythe, socialistisch realisme´ waren zeer mooi en interessant.
Er werden werken van verschillende kunstenaars getoond ieder met zijn eigen stijl maar allemaal met dezelfde door de toen heersende politieke macht voorgeschreven invulling.
Als er een mogelijkheid was om ergens op een bankje nog wat langer naar een bepaald kunstwerk te kijken, dan had ik dat graag bij een paar gedaan.
Behalve dit, waren er ook nog mooie werken te zien van o.a. Sam Drukker en Marcel Möring.

Ook was er werk te zien van Herman van Hoogdalem.
Deze laatst genoemde kunstenaar had immens grote portretten van dementerende mensen gemaakt.
Mijn ervaring is dat de meeste mensen zich van hun beste kant willen laten zien, laat staan portretteren.
Dementie maakt hier een einde aan, want ze hangen als kunst in een museum. De ziekte tast hun geheugen aan en artistieke aspiraties hebben vrij spel.
Deze personen zijn nog wel in leven maar door de ziekte onbewust en ook onmondig om zich ook maar enig zins te kunnen verzetten.
Het doet me, als dochter van een dementerende moeder, heel veel pijn.